De rit naar Friedrichshafen viel reuze mee. Het was nog geen 500 km. Het enige onverwachte was de San Bernardinopas, klimmen tot zo’n 1650 meter en daarna omlaag door een tunnel. Om 17h30 uur kwamen we aan op de parkeerplaats van de Messe in Friederichshafen, waar we een plekje hebben gevonden naast Egbert ON4CAS en zijn Else. Er zijn al best veel campinggasten als je je realiseert dat de beurs op vrijdag begint. Onze eerste avond werd afgesloten met een fikse onweersbui. Natuurlijk had ik niet geluisterd naar het advies om bij harde wind de luifel in te klappen of met scheerlijnen vast te zetten. De meegeleverde twee reserve scharnieren kwamen goed van pas en zijn inmiddels geïnstalleerd.
Op maandag hebben we om zeven uur de camping verlaten. Zo waren ruim op tijd in Bastia, waar de veerboot over de Ligurische zee richting Genua vertrok. We kregen een uitgebreide veiligheidscontrole, waarbij met spiegels de onderkant van de auto werd bekeken. Door de gebrekkige bewijzering reden we een andere veerboot op dan de bedoeling was. Omdraaien dus en een veerboot verder! De overtocht duurde zeven en een half uur plus geheel gratis nog eens anderhalf uur vertraging wegens “gedoe met de afhandeling van vertrekkende veerboten. De receptie van de camping in de buurt van Sassello die we hadden gepland zou om 21 uur sluiten. Dankzij een Italiaanse rijstijl door vele tunnels en over bergwegen met haarspeldbochten en flexibiliteit van de camping stonden we om half 10 helemaal geïnstalleerd. Het is hier lekker koel en we hebben een leuk uitzicht zoals hierboven te zien is.
De laatste dagen van ons verblijf op Corsica doen we bijna niks meer. Lekker luieren bij de camper of op het strand en elke avond eten in het campingrestaurant. Margeet heeft haar tijdschriften bijna uit en we zijn helemaal tot rust gekomen. Ook op onze laatste avond zijn we in het campingrestaurant gaan eten en hebben daarna nog twee uur voor de televisie gehangen om Max Verstappen de F1 race te zien winnen. We zijn klaar voor de overtocht naar Genua morgen.
Op donderdagmorgen gingen we op pad naar Bonifacio. Door een flinke file halverwege hebben we ons plan veranderd en zijn we de Monti Santu (TK/TK-137) gaan beklimmen. Het pad naar boven lag voor het overgrote deel in de schaduw. Dat was heel aangenaam bij zonnig weer met zo’n dertig graden. Onderweg naar boven en ook naar beneden hadden we een prachtig uitzicht over de kustlijn.
Vrijdag was een campingdag met een wandeling langs de kust in Zuidelijke richting. Dat hadden we nog niet eerder gedaan. We moesten stoppen bij de ingang van de Étang de Diana met aan de overkant een toren die rond 1582 werd gebouwd en deel uitmaakte van de kustverdediging van de Republiek Genua.
Op zondag kwamen we in het restaurant de vroegere campingbaas Pierro tegen. Hij ziet er nog hetzelfde uit als 22 jaar geleden.Op maandag herinnerde Ben ons met zijn felicitaties dat het onze 42e huwelijksdag was. Helemaal niet aan gedacht!
We hebben een flinke strandwandeling gemaakt richting Noord, langs een schietbaan voor straaljagers. Gelukkig heeft de Franse luchtmacht ook vakantie. Na een paar honderd meter lopen kom je niemand meer tegen. Van Margreet haar strandvondst weten we nog steeds niet of het een echte schelp is.
Gisteren de 14e was het tijd voor een SOTA activiteit. Er zijn heel veel summits op Corsica, maar de meeste zijn moeilijk bereikbaar. Punta Chigliani (TK/TK-119) was een makkelijke. Het enige lastige was dat we een kwartier oponthoud door wegwerkzaamheden hadden. We konden op een paar honderd meter van de top parkeren en moesten ons door de stekelige maquis een weg naar boven banen. Net onder de top was een mooi beschaduwd plekje en het resultaat was 29 verbindingen.
Net als de vorige avonden aten we in het campingrestaurant en bij Margreet is de pizza met honing en chèvre favoriet.
Het was alweer 22 jaar gelen dat we voor het laatst op Corsica waren. Er is een hoop gemoderniseerdd Zelfs de toegangsweg naar camping Riva Bella is verhard. Gelukkig zitten er inmiddels zoveel gaten in het asfalt dat de weg weer lijkt op het oude pad.
Ons plekje op de camping heeft uitzicht op zee en we hebben zowel zon als schaduw. Overdag is het zo’n 30 graden en de temperatuur van het zeewater is aangenaam. Het camping-restaurant is verplaatst naar waar het heel vroeger (in 1988) ook was, tenminste dat denken we. Nog steeds is het eten erg lekker en de prijzen zijn bijzonder vriendelijk.
Gisteren zijn we in een ruk van Freiburg naar Livorno gereden. Voor deze 700 km stond zeven uur gepland. Helaas viel dat tegen. Na tocht van 10 uur, met files bij de Gotthard tunnel en rond Milaan kwamen we uiteindelijk aan in de haven van Livorno. De camperplaats in de ferryterminal bleek vol, maar net buiten de poort was nog voldoende plaats. Inmiddels zijn we aan boord van de veerpont naar Bastia.
Na een paar dagen thuis zijn we eindelijk onderweg. Gewapend met 12 bruine bollen, 12 krentenbollen en een thermoskan koffie vertrokken we richting Duitsland, waar de diesel net iets goedkoper is dan in Nederland. Toch is 120 Euro voor een volle tank heel wat anders dan de 35 Euro, die we dertien jaar geleden in Amerika moesten betalen. 600 kilometer later waren we in Freiburg. We hebben een camping vrij dicht bij de toegangsweg van de snelweg naar de stad. We denken dat we het met oordoppen en een paar biertjes/wijntjes wel gaan overleven. Het is hier net iets warmer dan in Nederland. We hebben op het terras van restaurant Bären een uitstekende Gutbürgerliche maaltijd gehad. Onderweg naar het restaurant kwamen we een ooievaarsnest tegen op een kerktoren.
Deze twee weken waren veel gezelliger dan de vorige twee en dat kwam omdat er veel meer zend amateurs waren. De vergaderingen verliepen voorspoedig en tussendoor was er af en toe ook nog een zes meter opening. Zelfs multi hop sporadic E bleek mogelijk, waarbij ik verschillende verbindingen boven de 4000 km kon maken. Na de vergaderingen was het vanaf 18h00 uur verzamelen in Les Brasseurs, waar we onder het genot van een biertje konden beslissen waar we gingen eten en dat was niet alleen maar bij Ali Kebab.
Een dag vroeger dan oorspronkelijk gepland vloog ik weer naar huis. Deze keer was er geen vertraging en mijn bagage kwam al na twee minuten van de band rollen.
Vandaag werd aan mij en ook aan Ole LA2RR de Roy Stevens G2BVN Memorial Trophy, overhandigd door de IARU Region 1 President Sylvain F4GKR. Ik ben heel trots deze hoogste IARU Region 1 onderscheiding te hebben ontvangen. Uiteraard straalt dit ook af op Margreet, die zorgde voor een “stabiele thuissituatie” en die tijdens mij afwezigheid het huishouden draaiende hield.
‘s-Avonds was de traditionele DARC receptie, waar we gezellig hebben zitten kletsen met tal van internationale gasten.
btblog2016 