Na het gezaag van vorige week was er nog een hoop takken achtergebleven op ons grasveld. Vandaag is die hoop door Chris en Ben geruimd. Tot slot is Hans er nog even met de grasmaaier overheen gegaan.
Archief
Alle berichten voor de maand maart, 2016
Toen we in 1994 in Ingen kwamen wonen hadden we twee rijtjes coniferen en een kronkelwilg in de tuin staan. Door de jaren is daar flink wat bij geplant. Onlangs is op verzoek van buurvrouw Els de els achter in onze tuin omgezaagd. Na een dikke twintig jaar was het de hoogste tijd om ook de kronkelwilg, die vlak bij ons huis staat te snoeien. Onze buurman Hans, die totaal geen hoogtevrees heeft, kwam daarbij helpen. Slechts één koffiebeker heeft het geweld van vallende takken niet overleefd.
Vanmorgen ben ik, net als gisteren, verse broodjes gaan halen. Zo lekker als in Duitsland zijn ze thuis niet. Na het ontbijt ging het via de nodige summits richting Ingen. Het weer vandaag was stukken beter dan gisteren. Ik kon zelfs mijn batterij laden met zonne-energie.
Onderweg deed ik vijf summits aan in Rijnland Palts en in Hessen. Drie had ik al eens bezocht en er waren twee nieuwe bij. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat je ook in Duitsland de Rijn overkunt met een veerpont.
Het weer zag er vandaag heel aardig uit. Tenminste zolang je binnen bleef. Buiten waaide een ijzige wind. Boven op de bergtoppen was het rond het vriespunt en stormachtig. Als je een plekje uit de wind kon vinden was het goed te doen. Het zenden liep niet zo lekker als gisteren, maar het benodigde minimum van vier verbindingen op een summit werd steeds gehaald. Vandaag stonden er vijf summits in Hessen en het noorden van Beieren op mijn lijstje.De eerste was Taufstein, een besneeuwde top met een uitkijktoren bij een kapelletje. Het verhaal gaat dat in de achtste eeuw Bonifatius hier heeft gepreekt en gedoopt.
Als tweede alweer een religieuze top, de Kreuzberg met een klooster en een kruisweg. Ik ben via de trap omhoog gegaan. Die was spiegelglad en ik moest me goed vasthouden aan de leuning. Als terugweg nam ik een kleine omweg, een iets minder glibberig pad.
De derde top was de Totnansberg, waar mijn antenne vier keer werd omgeblazen door de harde wind. Uiteindelijk heb ik de zaak op halve hoogte gezet en gestut met een blok hout.
Daarna ging het naar de Dreistelzberg, een fikse klim naar alweer een uitkijktoren. Mijn Apple gezondheidsapp zegt dat ik vandaag 7,7 km heb gelopen. Dat is niet zo heel veel. De app vertelt ook dat ik 93 verdiepingen heb trap gelopen. Dat is toch wat meer dan mijn gemiddelde beweging per dag.
Tot slot een hele makkelijke drive-up summit, de Angelburg. Er was daar geen burcht maar een gigantische zendmast. Via Ali’s kebab ergens onderweg eindigde ik weer in Marburg.
Deze week zien de weersvooruitzichten er heel aardig uit en daarom ga ik weer wat SOTA puntjes verdienen. Mijn naaste concurrentie is aardig op mij uitgelopen en ik moet zorgen dat ik bijtrek. Ik had al eens eerder verteld dat Ulli DK4VW een gastenverblijf naast zijn woning in Marburg heeft. Ook al is hij er niet, ik mag er toch gebruik van maken. Via een viertal summits in het Sauerland en in Hessen kwam ik rond zessen in Marburg aan. Een aardige buurvrouw stond al klaar met de sleutel. De kachel werkt en internet ook. Wat wil je nog meer?
Margreet vond het nodig dat ik werd gelucht. Op donderdag reed ik richting Thüringen. De Großer Inselsberg en het Großer Farmdenkopf Plateau lagen er nog bij alsof ik niet weg was geweest. Dat gold ook voor hotel Sterngrund, waar de Schnitzels fantastich en het draadloos netwerk waardeloos zijn. Op vrijdag ging het weer terug naar Ingen met tussenstops op vier summits, waarvan er twee helemaal nieuw waren. De S80 rijdt nog lekker hard, zeker nu Margreet er niet bij was om toezicht te houden. Mijn gezondheidsapp denkt dat ik op donderdag 24 en op vrijdag 50 verdiepingen heb geklommen.
Op zaterdag zouden we richting Graubünden gaan voor een overnachting in een berghut en onze echte sneeuwschoentocht. Dat ging door de hevige sneeuwval niet door. Margreet vond het al lang best en kon mooi gaan winkelen in Zürich. Op zondag zijn we via twee summits in het Kanton Solothurn weer richting Nederland gegaan. Vanuit Basel was het nog geen zes uur rijden.

Engelberg

nog meer Engelberg

winters weer op Gempen
Vanmorgen zijn we naar de 1608 meter hoge Gurnigel pas in het kanton Bern gereden, om vandaaruit onze eerste schreden op sneeuwschoenen te zetten. Paul begon met een praatje over de gevaren van lawines. Altijd goed om te weten wat voor gevaren er op de loer liggen. Niet goed voor de gemoedsrust van Margreet. Die heeft de hele tocht alleen maar aan lawines gedacht. Het was een uurtje lopen naar Selibüel, dat op 1750 meter hoogte ligt.
Vanaf de top hadden we een schitterend uitzicht over de Thunersee. Voor de terugweg hadden we maar 22 minuten nodig. Wat een verschil met de heenweg.
Op 1 maart zijn er een heleboel Duitse summits van de lijst verdwenen. Dit komt omdat de 100 meter prominentie-regel is afgeschaft en de P150 regel daarvoor in de plaats is gekomen. Er is nog eens goed naar alle toppen gekeken en er zijn zowaar ook nieuwe bijgekomen. De Siedigkopf is er zo een. Toen we onze auto parkeerden was het nog droog. Onderweg naar de top begon het licht te sneeuwen. Eenmaal boven kwamen er flinke vlokken naar beneden.
Bij de summit staat het Lothar Denkmal een twaalf meter hoog gevaarte dat we al van ver konden zien.
Margreet maakte de allereerste verbinding van deze nieuwe top.
Voldaan wandelden we weer viereneenhalve kilometer naar beneden. Vervolgens ging het richting Zwitserland waar we de enige summit van het kanton Basel stad in de lucht brachten. Onze Tomtom regelde dat we de summit van een onverwachte kant moesten benaderen.
Daarna ging het richting Thalwil bij Zürich. Samen met onze gastheer Paul zijn we daar sneeuwschoenen gaan regelen voor de verdere activiteiten van dit weekend.