Vanmorgen vond Margreet dat ik bruin genoeg was geworden en ze stelde voor om vandaag naar huis te rijden. Na ruim 600 kilometer in de tractor ben ik moe en Margreet, die de hele dag naast mij heeft gezeten, is nog vol energie en bijna klaar met het uitruimen van de camper.
Archief
Alle berichten voor de maand juni, 2016
Friedrichshafen is weer achter de rug. We hebben het prima naar ons zin gehad. Op vrijdag was het kijken, kijken en niks kopen op de beurs voor Hans en winkelen en wel wat kopen in de stad voor Margreet. ’s Avonds waren we bij het diner van de European DX Foundation. Heel gezellig, vooral door de aanwezigheid van Gerard F2VX. Toen we terugkwamen op de camping hadden de buren het zonnescherm ingedraaid en tafel en stoelen opgeborgen. Het naderend onweer bleef gelukkig op afstand. De volgende morgen had Margreet hoofdpijn. Dat kwam natuurlijk omdat onze buren de ramen van de camper dicht hadden gemaakt.
Op zaterdag vonden de eerste aftastende gesprekken voor de IARU Region 1 verkiezingen, die over ruim een jaar zullen worden gehouden, plaats. Het lijkt erop dat er weer een baantje aan zit te komen. Mijn opvolger Don had ons uitgenodigd voor het diner in Hotel Krone in Schnetzenhausen. Alweer een gezellige avond.
Op zondagmorgen deden we nog even dienst in de EUDXF stand. Rond de middag namen we afscheid van iedereen die nog aanwezig was. De temperatuur was flink gedaald en na de weersvoorspellingen te hebben geraadpleegd besloten we ons 200 km naar het westen te verplaatsen, met natuurlijk een korte stop op een bergtop. Inmiddels zijn we aangekomen op camping Drieländereck in Steinenstadt. Hier kwamen we 15-20 jaar geleden vaak als we op doorreis naar het zuiden waren. Het is er behoorlijk veranderd.
Het zwembad is vervangen door een zwemvijver en de kikkers kwaken wat af. Af en toe werden ze overstemd door de Duitse voetbalfans.
Gisteren dacht Margreet lekker te hebben uitgeslapen. “Het is al half negen” was het eerste dat ze zei. Toen ze alle twee haar ogen open had bleek de 9 andersom te staan of de 8 nog niet dicht te zijn. Het was in ieder geval half 7. De beloofde zon was er nog niet en boven op top die op maar twee kilometer van onze parkeerplaats lag was het nog behoorlijk mistig. We kunnen nu in ieder geval zeggen dat we vanuit het Saarland hebben gezonden.
Hoe verder we richting zuid reden hoe zonniger het werd. Er zijn in Baden Württemberg nog toppen waar we niet zijn geweest en daar hebben we er twee van gedaan. De eerste bleken we tegen de verwachting in helemaal met de camper te kunnen bestijgen en voor de tweede moesten we gelukkig een stukje lopen. Het is nog flink nat op de bospaadjes.
Rond vijf uur kwamen we aan bij de Sonnencamping in Albstadt. Vorig jaar waren we daar ook. De boompjes zijn helaas nog net zo klein als vorig jaar en daarom deed de camping zijn naam alle eer aan. Gelukkig heeft onze camper een groot zonnescherm.
Vanmorgen om zeven uur bezorgde de bakker onze broodjes. Rond negen uur reden we naar onze enige summit voor vandaag. Deze top heet de Bussen en dat slaat niet op de familie Bus, maar op een pelgrimsoord bij Offingen, een stukje noord van Friedrichshafen. Het weer was zo warm, zonnig en mooi dat we besloten maar meteen in te checken op de camping annex parkeerplaats bij de Messe in Friedrichshafen. Er bleek plaats genoeg te zijn, veel meer eigenlijk dan vorig jaar. Op deze doordeweekse dag lijkt het wel een bejaardencamping. We voelen ons er prima thuis.
Ik ga lekker een weekje uitrusten bij de zendamateurs in Friedrichshafen. Na de 45 uur die ik vorige week gewerkt heb kunnen we makkelijk de huur van een campertje betalen. Het is dezelfde als vorig jaar. Deze keer hing er een sigarettenlucht in en dat terwijl de campers rookvrij horen te zijn. De lucht was na een uurtje luchten weer verdwenen, maar Hans had een volle tank benzine als genoegdoening geregeld. Het is leuk om zo hoog boven de weg te zitten. Hij is wat lawaaiig. Toen Hans om een hopje vroeg kreeg hij een dropje. Achterin wiebelt de bus heel gezellig en hij heeft een lekker breed bed. De maximum snelheid is 130. Zonder airco is het is warm en we moeten door tropische regenbuien. Doordat die Mannschaft speelt zijn er bijna geen files. We overnachten in het Saarland op de parkeerplaats van het zwembad in Oberkirchen. Er is goed bier met een pizza voor Margreet en een schnitzel met heel veel knoflook voor Hans.
Het was even zoeken naar de wijn in de lounge op vliegveld Arlanda bij Stockholm. De Zweden bleken een goede oplossing te hebben gevonden om niet te hoeven sjouwen met flessen.
En zowaar heb ik een vast contract gekregen in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis Nijmegen (het leukste ziekenhuis van Nederland en ik kan het weten) op mijn leeftijd en in deze tijd van hoge werkeloosheid. Ik ben er erg blij mee, eindelijk waardering! Zo assisteer ik bij operaties als mijn collega’s ziek zijn of vakantie hebben en als er wachtlijsten weggewerkt moeten worden. De doktoren zijn voor het merendeel vrouwelijk, heel erg kundig en nog aardig ook, voor patiënten en personeel, kortom een verademing. Ik heb geen vaste uren of dagen en zo kan ik nog zoveel reisjes maken met Hans als ik wil, maar ik moet ze dan wel zelf verdienen.
Onze eerste vergaderdag duurde niet zo lang. Om 17 uur was het verzamelen voor ons uitje, een door Ericsson gesponsord boottochtje. Na een korte wandeling konden we aan boord van het varend drankhol dat op de foto hieronder staat. Het weer was fantastisch. De temperatuur van het water is 17 graden en voor echte Zweden is dat warm genoeg om erin te zwemmen.
Voor het diner, een Zweeds buffet, waren we te gast in het gemeentehuis van Stockholm. Na een korte rondleiding kon iedereen weer aan boord om de laatste restjes drank op te maken. Tijdens de tocht terug naar het hotel was er een bijzonder optreden van de PTS (Post en Telecom of Sweden) band.
Het is maar liefst zeven maanden geleden sinds mijn laatste vlucht. Niet dat ik thuis heb gezeten hoor, gewoon niet gevlogen. De reis gaat naar Stockholm waar deze week een vergadering van het Electronic Communications Committee is. Ben heeft mij op Schiphol afgezet. Zo kon hij mooi de S80 lenen om onze trampoline een nieuw thuis te geven. Het rammelde in ieder geval flink achterin. Het lijkt erop dat ik niks ben vergeten en nog steeds weet hoe het moet.
Onze S80 heeft 400.000 kilometer op de klok. Daar heb ik maar even een plaatje van gemaakt. Toen we haar in 2009 bij onze mannen achterlieten hadden we niet gedacht haar nog terug te zien. Inmiddels is ze 16 jaar oud en doet het nog steeds. Het duurt wat lang voordat ze op gang komt maar ze rijdt nog steeds harder dan 200. Ongelofelijk!
btblog2016 