schitterend weer in Zwitserland

en hier kregen we ons welverdiende biertje

op het terras in de zon

op weg naar de 1e summit, die links boven op de foto ligt.

op weg naar de 2e summit

boven het Gipfelkreuz

natuurlijk hoefden we niet te betalen

het dal

Het is niet alleen korte rokjes weer, maar ook SOTA weer. De komende week neem ik deel aan een ITU vergadering in Genève en dat is een mooie gelegenheid om de Alpen in te trekken. Gisteren ben ik vertrokken en in het Zwarte Woud heb ik een korte stop gemaakt op Hoch Blauen, een drive-up summit waar je zomaar tien punten voor krijgt. Voor straf kwam ik de laatste 100 kilometer in een gigantische file terecht en anderhalf uur later dan gepland kwam ik bij Paul HB9DST in Thalwil aan.

Vandaag hebben Paul en ik twee toppen bedwongen, eentje in Uri en eentje in Nidwalden. Het weer was schitterend. De eerste summit was een vlakke klim. De tweede lastiger, niet alleen omdat het steiler was, maar ook omdat er nog wat sneeuw lag. Het resultaat hebben we gevierd op een terrasje. Morgen zien we of de opgesmeerde Latschenkiefersalbe (ook bekend als Skilehrerbraun) resultaat heeft gehad.

Iets eerder

Dit jaar een paar dagen eerder dan in 2016 toen we op 1 april een soortgelijke foto van onze magnolia maakten. Het zwembad is schoon en verder was het prima toeven in de hangmat.

4×4 vakantiebeurs

Vandaag zijn we in Loon op Zand naar de 4×4 vakantiebeurs geweest om daar wat ideetjes op te doen voor het opbouwen en inrichten van onze camper. De Landroverclub Holland had er wat moois van gemaakt. Geholpen door de regen van gisteren was het grasveld geheel in 4×4 stijl veranderd in een modderige massa.

lente?

Het etentje op woensdagavond was heel gezellig. Niet alleen de Zweedse administratie blijkt een huisband te hebben. Ook de Oostenrijkers kunnen er wat van. Gelukkig was het grootste deel van onze agenda al gedaan, zodat we op donderdag wat later konden beginnen.

Op onze laatste avond in Wenen hadden we vlakbij de Stephansdom een geslaagd etentje met Mike Zwingl, de voorzitter van de Oostenrijske amateurvereniging, en zijn vrouw Barbara (Babsi).

De vrijdag werd gebruikt voor een relaxt ritje naar Ingen, waar de lente al bleek te zijn begonnen.

Wenen

Dit is mijn derde keer in Wenen, maar ik heb er nog niet veel van gezien. Helaas kom ik elke keer weer door die leuke winkelstraat die een hoop tijd vraagt. De Hofburg voor vandaag met veel pracht en praal is verrassend sfeervol. Bij het maken van bovenstaande foto (met de beeldjes) lette ik niet goed op en verzwikte mijn enkel in een pothole (=gat in  de straat). Dat wordt dus bergschoenen aan bij het dineetje vanavond. Een vlindertuin is een goede onderbreking evenals de Lippizaners.

 

naar Wenen

kruisweg

Hans bleef buiten

Margreet ging naar binnen

Een uurtje zuid van Weißenstadt ligt de Fahrenberg, met daarop een gehucht met een kerk en een hotel/restaurant/slagerij. Mijn oog was er al eerder op gevallen en eigenlijk had ik hier willen overnachten. Dit weekeinde was het hotel echter “komplett ausgebucht”. Na deze SOTA activering gingen we weer de snelweg op om verder te rijden naar Wenen. We verblijven in het Mercure hotel niet al te ver van het centrum. Ik mocht om 18 uur al aan de gang in mijn eerste vergadering in het Parkhotel Schönbrunn. Schloß Schönbrunn ligt aan de overkant van de weg.

Fichtelgebirge

Ochsenkopf halfweg

Ochsenkopf boven

Ochsenkopf boven

Kornberghüttn

Hierboven een palet van onze activiteiten op deze mooie zonnige dag. Na het ontbijt reden we naar de Döbraberg, Het was even zoeken van welke kant we de berg zouden beklimmen. Uiteindelijk kozen we voor een sneeuwloze langlaufloipe. Onze tweede top was de Großer Kornberg, een dikke kilometer stevig omhoog lopen. Toen we weer beneden waren was het tijd voor de lunch en dat deden we in een heel gezellig hutje. De Wildschweinebraten en de rode kool waren uitstekend. De germknödel die erbij werd geserveerd was aan ons niet besteed. Als derde summit bestegen we de Ochsenkopf. Dat deden we van de zuidkant. De skilift was buiten bedrijf en het was twee kilometer lopen met een stijging van 300 meter. Tot onze verrassing bleek de lift aan de noordkant het wèl te doen. Natuurlijk gaf het een heel voldaan gevoel dat wij de summit helemaal zelf hadden bedwongen.

Naar het Fichtelgebirge

De komende week is er een CEPT vergadering in Wenen, een stad waar Margreet best nog een keer naar toe wil. Onze eerste etappe ging naar het Fichtelgebirge in het Noorden van Beieren. Toen we vier uur hadden gereden met uitzicht op windmolens en zonnepanelen en nog meer windmolens en zonnepanelen zag Margreet ineens een bord met “Wasserküppe” erop. Dat is een summit op maar twintig kilometer van de snelweg. 10 punten plus winterbonus konden we natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Daar moesten we naar toe.

Er lag nog een dun laagje sneeuw boven op de top en er waren paragliders bezig met hun eerste sprongen van dit jaar. Daarna reden we nog ongeveer twee uur naar Waldstein, het hoogste punt in het Fichtelgebirge. Deze top heeft mooie rotsformaties, een burcht, een nep-kapelletje, een duivelstafel, een berenval en een restaurant, kortom een echt toeristisch plekje.

In het nabijgelegen Weißenstadt overnachten we in hotel zum Waldstein, dat beschikt over een restaurant met Balkanspecialiteiten. Zelfs de Seniorenteller zijn te groot voor ons.

tripje Ardennen

De sneeuw is weg in de Ardennen en toch krijg je nog een winterbonus. Dat was een goede reden voor een dagje België.

dit is het hoogste punt

om de koning te behagen werd het hoogste punt verhoogd tot 700 meter

het signaal

De eerste summit van vandaag was het hoogste punt van België, Signal de Botrange. Vervolgens ging het naar de Belgisch-Duitse grens. Deze summit, Iverst, is Belgisch. Zenden deed ik vanuit Duitsland. De Weißer Stein was met een tafel en een bank comfortabeler dan de koude Belgische grond. Daarna was het tijd voor de lunch in een frietkot in het Duits sprekende deel van België. Geen “pommes” maar “friet” met “currywurst”. Dat dan weer wel.

even lunchen in een frietkot

Daarna ging het naar summit nummer drie. De auto werd geparkeerd bij de manege in Mont-le-Soie. Daarvandaan was het iets meer dan een kilometer bergop naar Sur Clair Fa. Hier -en ook op de volgende twee summits- bleek het SOTA meldingssyteem niet te werken. Hoe ging dat vroeger, toen er nog geen computers waren, eigenlijk? Gewoon draaien aan de afstemknop en luisteren. Het duurt alleen wat langer.

Ook voor nummer vier, Bois de Hodinfosse, moest ik een kilometer bergop. De laatste, Baraque Fraiture, was weer een makkelijke. Tuinstoel uit de auto en zenden maar.