uitzicht vanaf balkon. oude stad aan overkant
Vandaag ging de reis naar Riga, de hoofdstad van Letland. Ben, die in Veenendaal stage loopt, zette me af op station de Klomp en mag de Navara lenen deze week. De reis naar Schiphol verliep niet zonder problemen. Dat lag aan een ongeluk bij Breukelen, Doordat er daar vier sporen liggen konden we er langs. De treindienst leiding had besloten dat onze trein niet verder ging dan RAI en het laatste stukje moesten we met een sprinter doen. Met een vertraging van 20 minuten kwam ik aan op Schiphol. De vlucht werd uitgevoerd door airBaltic met een gloednieuwe Airbus A220-300. Het was mijn eerste vlucht in zo’n toestel. Inmiddels zit de eerste vergadersessie erop.
We zijn wat vroeg dit jaar, net als de magnolia die al volop in de knop staat. De eerste Nederlandse asperges van 2019 zijn een feit op onze eettafel.
Onze laatste skidag brengen we door op de skihellingen vlakbij Garmisch-Partenkirchen. De Osterfelderkopf, de Kandahar en de Hausberg worden vandaag bedwongen met voor Hans nog een SOTA activiteit vanaf het Kreuzjoch (SOTA ref DL/WS-037). De hele dag skien we in de bossen en in de Kreuzalm (een van de vele Hütten) wordt er gesmuld van Curry-wurst mit Pommes, Apfelstrudel, Goulashsuppe, Kaisersmarren, Bier en Glühwein. Uiteraard is er beneden aan de Hausberg weer een laatste après-ski en daarna eten we in de pizzeria met een grote familiepizza als hoofdgerecht en Italiaans ijs toe. Zowel het skien als het eten en drinken smaken naar meer. Tot wiederschnitzel!
Op onze tweede ski-dag gaan we weer naar de Zugspitze. Het weer is beduidend slechter dan gisteren. Het verbaast me dat ik maar heel weinig spierpijn heb, meer van het dragen van de ski’s dan van het skiën zelf. Een sauna is niet eens nodig. Vandaag nemen we onze mascotte mee, Flammie, de roze flamingo die Chris en Rianne hebben meegebracht uit Curaçao. Hij heeft het prima naar z’n zin achterop de rugzak van Ben.
De Zugspitze met zijn 2962 meter is Duitslands hoogste bergtop. Op de gletsjer liggen mooie brede pistes met zachte sneeuw te stralen in de zon. Voordat we kunnen skiën worden er eerst lawinepijlen afgevuurd om lawines te laten springen. Daarna kunnen we lekker onze gang gaan en wordt er flink genoten. 
Vandaag is het begin van onze bijna jaarlijkse gezins-skivakantie. Anders dan in voorgaande jaren zijn we met zijn zessen in plaats van met zijn vieren. Chris was met zijn Rianne speciaal uit Curaçao overgekomen en Ben bracht zijn Pauline met haar vader’s dikke Volvo XC90 T8 mee, om voldoende transportcapaciteit te hebben. Onze sneeuwzekere bestemming is Grainau in het Duitse Beieren. De reis verliep voorspoedig op het laatste kwartiertje na dat uiteindelijk meer dan een uur duurde. Desondanks arriveerden we één minuut voor de afgesproken tijd bij de ruime en luxe Zugspitzsuite Alpi dat bij ons allemaal erg in de smaak valt. Er is een grote woonkamer, een keukentje, twee badkamers en vier slaapkamers, waarvan er drie worden gebruikt. Hans en ik hebben de slaapkamer met naastgelegen badkamer ingepikt en moeten het in ruil daarvoor doen zonder eigen TV. Verder voordeel is dat de kamer aan de achterkant van het gebouw ligt met iets minder lawaai van de kerkklokken en verder geen herrie van voorbijrijdende pistenbullis in de vroege ochtend. De afwezigheid van een open haard wordt ruimschoots gecompenseerd door het mega-beeldscherm in de woonkamer met daarop een Youtube filmpje van een knappend vuurtje.
Chris trakteerde ons op een etentje in het Balkan restaurant dat we nog kenden van een eerder bezoek aan Grainau.
btblog2016 