Ze vond het zelf ook wel goed dat ze een prik zou krijgen maar het was zo’n gedoe. Het maken van een afspraak viel niet mee. Na drie telefoontjes verspreid over twee dagen had ik twee afspraken gekregen. Uiteindelijk was dit te danken aan een doortastende figuur aan de andere kant van de lijn. Het Probleem was dat het om 19.00 uur zou zijn en ik ‘s middags nog moest werken. Een uur eerder gestopt met werken en een drukke route naar Helmond. Daar zat mijn moedertje “pontificaal” (een woord dat ze zelf gebruikt) aangekleed te wachten, fris en schoon en ze mopperde nog niet eens.
Voor mijn moeder was de rit in de auto een hele belevenis. Ze liep met stok en aan mijn arm harder dan ik. Op de priklocatie waren allemaal lieve mensen die zich verbaasden over haar leeftijd, 98! en ze had niet eens een medicijnenlijst, nou ja “soms nam ze wel eens een halve paracetamol”. Ze vertelde honderduit, eindelijk zag ze weer eens wat mensen na een jaar thuis te zijn geweest. Het beviel haar goed. Intussen had ik nog niet gegeten en met een hongerige maag door de stromende regen was niet leuk. Pas toen ik weer 120 op de teller mocht reed mijn autootje als een tierelier en kwam ik net voor de avondklok thuis.
btblog2016 