We zijn weer op Texel. Net na middag kwamen we aan in het Horntje. Onze eerste stop was in Oudeschild waar we een lekkere kibbeling lunch hebben gehad. Het is hier zonnig met een behoorlijk stevige wind. Toch was het op het strand heel aangenaam. We hebben gegeten in het camping restaurant waar Margreet zich de Flammkuchen goed heeft laten smaken en ik mij tegoed hebt gedaan aan sliptongetjes. Tussen de bedrijven door heb ik ook nog wat satellietverbindingen gemaakt.
En toen vonden we dat we lang genoeg in Denemarken waren geweest. De terugreis van 760 km deden we in één keer. Dat was een makkie en waarschijnlijk kwam dat omdat er heel weinig zonneschijn was. Het enige vermeldenswaardige is fikse regenbui waarop we werden getrakteerd in de buurt van Lingen vlakbij de Duits Nederlandse grens. Om 18 uur waren we weer in Ingen.
In de vroege ochtend begon het te regenen. Gelukkig werd het tegen de middag droog, zodat we op de fiets naar Viborg konden. Het was een mooie tocht, zo’n 11 km heen en natuurlijk ook weer terug over een oud spoorlijntje door het bos. Het stadje ziet er leuk uit met heel veel kerken en restaurantjes. We hebben ons de fish and chips burger goed laten smaken.
Vanmorgen vertrokken we vanuit Tranum Klit naar Viborg. In het nabijgelegen dorp deden we boodschappen en Margreet werd getrakteerd op een kaneelbroodje. Bij iedere kei die Margreet zag begon ze te zeuren dat ze er ook een voor het huis wilde. Onderweg hebben we twee SOTA summits aangedaan. Sølehøj (OZ-OZ-012) was een korte wandeling van enkele honderden meters en Lysnet (OZ/OZ-008) slechts enkele stappen. Toch hadden we het idee dat we een mega lichamelijke inspanning hadden gedaan.
Net na drieën kwamen we aan op onze camping aan een meer vlak bij Viborg. Het is een soort terrassencamping. Elke avond is er sauna, voor onze begrippen een wat vreemd type, tussen sauna en Turks stoombad in. De hitte komt van een grote gasbrander met daarop een pan water. Ik zou er mosselen in koken…. De temperatuur is ongeveer 60 graden en de vochtigheid is vrij hoog.
Afkoelen kan òf in het meer òf onder een koude douche. Voor vannacht wordt onweer voorspeld. We gaan het zien (of horen).
Op zondag zijn we naar de meest Noordelijke punt van Denemarken gereden. Bij Grenen ten Noorden van Skagen komen het Skagerrak (Noordzee) en het Kattegat (Oostzee) met elkaar in botsing. Het lukte Margreet niet om een temperatuursverschil te detecteren met de linkervoet in de Noordzee en de rechtervoet in de Oostzee. Wel was het zo dat de golven van verschillende kanten kwamen. Als we thuis zijn gaat Margreet studeren hoe het precies in elkaar zit.
Op de terugweg deden we nog een summit Knøsen (OZ/OZ-007). Hier haalde Margreet het benodigde aantal van vier verbindingen ruim, vooral dankzij het feit dat ze in Denemarken op alle banden verbindingen mag maken. Het heugelijke feit vierde Margreet met een Kung Fu ijsje uit de kampwinkel.
Vandaag reden we naar het Noorden van Denemarken. Het was nog onzeker of we naar Aalborg of naar Tranum aan de Noordwestkust zouden gaan. Ons eerste doel was SOTA summit Frøbjerg Bavnehøj (OZ/OZ-009) op iets minder dan een uur rijden van de camping waar we hadden overnacht. Bij de parkeerplaats waren tenten opgebouwd. Het leek wel feest. Bij het beklimmen van de heuvel kwamen we eerst een hardlopende neger tegen die naar beneden rende en boven op de top kwam er een Deen met een grote vlag, die hij omwisselde voor de wimpel die er hing. Dat Hans de vlaggenmast had gebruikt om de antenne te bevestigen was geen probleem. Daarna kwam er een stoet bejaarden met hapjes van thuis om in de schaduw in de feestttent op te zitten eten. Een schaap stond blij te blaten op de top. Allemaal redenen om te veronderstellen dat het een feestdag was. Internet gaf uitsluitsel: Op 13 augustus is het internationale linkshandigendag. Hoera!
Ik had al een tijd geen verbindingen gemaakt en omdat Denemarken voor mij nauwelijks beperkingen heeft had ik mij verheugd op deze SOTA activiteit. Jammer dat de zender kuren had. Ik moet dus nog even wachten op mijn volgende SOTA punten.
Uiteindelijk zijn we terecht gekomen op de Tranum Klit camping. Klit is Deens voor duin en we zitten dan ook op een prachtig plekje in de duinen. Afgezien van een incidentele knal van een oefening van de Deense nationale reserve is het er erg rustig.
‘s Avonds zijn we naar het strand gefietst. Het strand is prima toegankelijk voor gewone auto’s en er werd volop genoten van de zonsondergang. Door al het licht van zowel zon als maan hebben we nog geen vallende ster gezien.
Van Schleswig-Holstein ging onze reis verder naar Denemarken. We hadden een camping uitgezocht op het eiland Funen (Fyn). Helaas was deze vol. Via allerlei binnenweggetjes, eigenlijk een soort van achtbaan met onderweg allerlei oogstactiviteiten en oponthoud door landbouwmachines reden we verder naar de volgende camping. Daar was nog genoeg plaats. We werden allerhartelijkst ontvangen met de mededeling dat er die avond feest was in de tent bij de barbecue. Later bleek dat ze daar elke avond feest hebben. Het enige minpuntje is de stank van rottend zeewier. Gelukkig was dat over toen het vloed werd en de wind ging liggen. We hebben gedineerd in gezelschap van leuke Nederlanders uit de regio Arnhem/Nijmegen.
De opkomst van de volle maan was een waar spektakel. Hoe indrukwekkend kan zo’n natuurverschijnsel zijn. Zelfs in je bed in de camper kon je de maan breed over het water zien schijnen met een glinsterend effect had. De vallende sterren waren helaas onzichtbaar door de volle maneschijn. In het donker kon Hans de gebruiksaanwijzing van de camera niet bestuderen. Het onderwerp belichting van de opkomst van de maan heeft nog aandacht nodig.
Vanuit Marburg zijn we naar Noord Duitsland gereden met een SOTA stop op de Bungsberg (DM/ND-009). De camping in Rosenfelder strand hadden we in 2003 al eens eerder bezocht. Toen waren we ook gevlucht voor de hitte. Het fluitende konijn waaraan we ons toen ergerden was er nog steeds. Het strand was niet veel veranderd en de omgeving was nog even mooi met grote boerderijen met veel gele weilanden waar het oogsttijd was. De Duitsers lijken iets vriendelijker te zijn geworden.
Als we op dooreis richting Oosten zijn gaan we meestal even langs bij Ulli DK4VW in Marburg. In Friedrichshafen spraken we af dat we snel weer eens op bezoek zouden gaan. Ook na wijziging van ons reisplan, Noord in plaats van Oost, ging de reis naar Marburg. Onderweg maakten we een SOTA-stop op de Struthkopf (DM/HE-562), een makkelijke summit die we nog niet eerder hadden bezocht. Na aankomst bij Ulli werd er even bijgepraat en vervolgens ging het richting Schloßpark, waar we op het terras annex Biergarten konden genieten van een voortreffelijke schnitzelmaaltijd.
Margreet heeft een hekel aan indringers, vooral als het honden zijn die in onze tuin zitten te poepen. Een bordje met verboden toegang hielp niet, omdat honden kunnen niet lezen. We hopen dat het schapenhek wèl gaat helpen.
 | Monique van den Else… op Morzine 2023 |
 | Albert op wandeling in de kou |
| Albert Hugenholtz op Gelukkig nieuwjaar |
| Albert op Bijna klaar |
 | pb2t op In bejaardentempo naar Oo… |
btblog2016 