Vanmorgen zijn we naar plantage Willem III net aan de andere kant van de Nederrijn gefietst om daar een stukje te wandelen. Het was behoorlijk fris. Tot onze verrassing stonden er tussen de Gallowayrunderen twee damherten, die ons nauwkeurig in de gaten hielden.
Gisteren was er een reünie van mijn middelbare school, het Carolus Borromeus College in Helmond. Dit was niet zomaar een vijfjaarlijkse reünie, maar eentje ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van de school. Het viel niet mee om tussen de 1600 aanwezige oud-leerlingen bekenden te vinden. Als ze een biljarttafel zouden hebben neergezet was dat een stuk makkelijker geweest. Toch stond er op een gegeven moment een mooi groepje uit 1974/75 bij elkaar met o.a Frank van Vijfeijken en Philip Raaijmakers. Het was zo gezellig dat we te laat kwamen voor de fotosessie.
Geholpen door een stralende zon was de door de Landrover Club Holland georganiseerde 4×4 vakantiebeurs een druk bezocht evenement. Dit jaar was het aandeel daktenten uitzonderlijk groot. Leuk voor jongelui, maar minder voor bejaarden die met hun oude gewrichten voordat ze gaan slapen een trap op moeten klauteren en weer af om midden in de nacht een sanitaire stop te maken. Het meest genoten we van de roofvogelshow, die helemaal niets met 4×4 te maken had.
F5HTR-PB2T-F5UBH
Vandaag wilden we voordat we naar huis gingen nog minstens één summit bestijgen. Ik had mijn oog laten vallen op drie toppen in de buurt van Schirmeck. We reden naar de Col entre les deux Donons, waar zowaar een parkeerplaats was. Onderweg merkte Margreet nog op dat je eigenlijk nooit andere zendamateurs tegen kwam. Haar wens werd verhoord. Na onze lunch hoorde ik “ey that’s ‘ans” en zo konden we twee Fransozen, Bob F5HTR en Tof F5UBH, waarmee ik de afgelopen dagen al enkele verbindingen had gemaakt, de hand schudden. Bob en Tof waren helemaal bezweet na hun snelle activering van de Kohlberg, Le Petit Donon en Le Donon en ze hadden haast. Ze wilden die dag maar liefst negen summits doen. Na een kort fotomoment namen we weer afscheid en Margreet en ik besloten om het bij de Petit Donon te laten. De andere twee doen we een volgende keer. Het hele gebied is één grote gedenkplaats van de Grande Guerre. Om de tien of twintig meter staat een steen met daarop het aantal gesneuvelde Duitse of Franse militairen. We lieten ons voor de terugreis naar Ingen leiden door Tom, die ons door Duitsland stuurde. Inderdaad korter en sneller dan door Luxemburg.
Op donderdag ben ik in mijn eentje teruggereden naar de Vogezen. Over de péage was dat maar een uur of zeven. Na een summitstop op de Ballon d’Alsace was het nog een uurtje naar camping du Lac, waar ik de code van de toegangspoort nog uit mijn hoofd kende. Op vrijdagmorgen zorgden drie summits vlakbij de camping voor een lichte lichamelijke inspanning. Rond het middaguur ben ik op huis aan gegaan.
Na veel regen gisteravond en nog wat naweeën vannacht was het vanochtend droog. Als eerste na het ontbijt ging ik zwemmen en daarna gingen we rustig op weg om te wandelen. Het pad naar de Bärenberg stond ons niet echt aan: 350 meter stijgen op één kilometer vonden we een beetje veel van het goede. Vanuit een andere positie konden we via de Schneeberg de top wel bereiken na ruim vier kilometer lopen. Er waren geen beren op de weg. De wandeling was niet spectaculair, wel het picknicken na afloop met een simpel belegde Franse baguette en warme koffie.
De tweede SOTA was vanwege een omleiding moeilijk te bereiken. Het pad naar de Geissfels, een flinke rots die niet op een steenbok maar op een varkenskop leek, was echter prachtig door een mooi bos en met een Belle Vue.
Terug op de camping stond het bier koud en het zwembad warm.
Maandag begon het rechtervoorwiel van de Navara te roken. Gelukkig was er geen brand. Omdat het lampje van de remvloeistof ook niet brandde ben ik verder gereden. Toen ik bij mijn hotel in Feusisberg aankwam bleek er ook in het midden van de auto iets te lekken. Na overleg met de leverancier heb ik bij een plaatselijke Nissan dealer een diagnose laten stellen: Er lekten minstens drie verschillende vloeistoffen. Het was niet verstandig naar Nederland terug te rijden. Kennelijk hadden ze medelijden met me, want de diagnose was gratis. Heel ongebruikelijk in Zwitserland. De auto word opgehaald en ik ben met de trein onderweg naar huis.
Vanmorgen na het ontbijt hebben we de Badener Höhe beklommen. Margreet vond een mooi groepje paddestoelen en dat moest op de foto. Voordat we de snelweg op gingen scoorden we flink wat Kasseler karbonade en ander lekkers bij de Real. Eenmaal op de grote weg was het nog maar vijf uurtjes naar Ingen.
De eerste poging om een busje aan te schaffen is op niets uitgelopen. Uiteindelijk bleek ik toch met een normale autoverkoper te doen te hebben en was niet alles wat in de advertentie stond waar. We hebben gelukkig geen haast.
En mijn fototoestel werkt weer helemaal als vanouds.
Vanmorgen in alle vroegte ging Margreet de deur uit en een paar minuten later deed ik hetzelfde. Margreet ging centjes verdienen en ik ging ze uitgeven. Mijn eerste stop was in Nederweert bij het Canon service center. Ook camera’s moeten weleens een grote beurt hebben. Vervolgens ging ik in Niederkrüchten net over de Duitse grens een Volkswagen busje bekijken. Net als in onze vorige tot camper gemodificeerde bus had ook in dit exemplaar een uitschuifmast gezeten. Dat is vast een voorteken. Ik heb weliswaar nog geen koopcontract getekend maar zit er niet ver vanaf. Tot slot reed ik nog even naar Steggerda in Friesland. Daar zit een bedrijf dat hefdaken kan uitzagen en banken en keukentjes in campers kan zetten. Een Kosovaarse vluchteling die hier in het begin van de jaren 90 kwam wonen heeft mij uitgebreid de mogelijkheden getoond. Al met al zo’n 550 kilometer op de weg. Of het resultaat heeft horen jullie nog.
 | Albert op wandeling in de kou |
| Albert Hugenholtz op Gelukkig nieuwjaar |
| Albert op Bijna klaar |
 | pb2t op In bejaardentempo naar Oo… |
| Albert op In bejaardentempo naar Oo… |
btblog2016 